Паважаныя сябры!

Старонка "Беларусь памятае" пра ветэранаў, удзельнікаў Вялікай Айчыннай вайны, ураджэнцаў і жыхароў Палачанскага сельсавета. Кожны з вас можа размясціць на гэтай старонцы фотаздымак і кароткую біяграфію блізкага вам чалавека, які змагаўся з ворагам, набліжаў да нас Вялікую Перамогу. Для гэтага вам патрэбна запоўніць анкету ( гл. Спасылка на анкету ), ці даслаць матэрыял па e-mail: yurametelskiy@mail.ru.

 З павагай Юрый Міхайлавіч Мяцельскі 

Завадскі

Мікалай Фёдаравіч

(1926 - 2019)

Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны з 1944 года. Вызваляў Польшчу, ваяваў на тэрыторыі Германіі. Чырвонаармеец Завадскі Н.Ф., аўтаматчык 180-га гвардзейскага стралковага палка 60-й гвардзейскай стралковай дывізіі, вызначыўся ў лютым 1945 гады пры фарсіраванні ракі Одэр: «ён першым пераправіўся праз раку, уварваўся ў траншэі праціўніка і агнём свайго аўтамата і гранатамі знішчыў дзевяць салдат, якія перашкаджалі прасоўванні падраздзялення». Узнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені (1945), ордэнам Айчыннай вайны 2-й ступені (1985), шматлікімі медалямі.

Глебовіч

Віктар Максімавіч

(1927 - 2019)

Прызваны ў войска 12 лістапада 1944 года. Службу пачынаў у запасным кавалерыйскім палку. Затым быў перадыслакаваны ва Украіну ў Закарпацце, горад Ужгарад. Падчас службы ў Карпатах быў схоплены бандэраўцамі. Але дзякуючы фізічнай сіле і спрыту яму ўдалося збегчы. Услед яму адправілася пагоня, ворагі стралялі яму ў спіну, але баец схаваўся ў раку за корч. Стоячы на беразе бандэраўцы стралялі па ім, але беспаспяхова. Такім чынам, Віктар застаўся жывы. Пасля дэмабілізацыі ў 1951 г., Віктар Максімавіч вывучыўся на машыніста паравоза і да самай пенсіі працаваў машыністам паравоза, затым машыністам цеплавоза ў дэпо станцыі Маладзечна. Узнагароджаны медалём “За перамогу над Германіяй”, іншымі ўзнагародамі. 

Каралевіч

Чэслаў Канстанцінавіч

(1923 - 1980)

 Нарадзіўся ў в. Груздава Палачанскага сельсавета. У ліпені 1944 г. ў 17-ы стралковы полк стралком супрацьтанкавай зброі. Удзельнічаў у баях з ліпеня 1944 г. па красавік 1945 г. За 10 дзён да Перамогі быў цяжка паранены на тэрыторыі Германіі. Лячыўся ў шпіталі ў Варшаве. У часць больш не вярнуўся, так як быў камісаваны па стане здароўя. Пасля вайны пражываў у роднай вёсцы, працаваў у мясцовым калгасе.

Прыгодскі

Сяргей Андрэевіч

(1924 - 2003)

У жніўні 1944 г. быў прызваны на фронт. Ваяваў у складзе 97-й стралковай дывізіі, у студзені 1945 года быў паранены ў плячо. Пазней пераведзены 558-ы стралковы полк 159-й стралковай дывізіі.19 лютага 1945 г. пры прарыве нямецкай абароны ў раёне Домлиттен-Эккер лёгка паранены ў нагу, з бою не выйшаў. Пры штурме апорнага пункта атрымаў цяжкае раненне ў жывот. За праяўленую мужнасць камандзірам 207-га асобнага медсанбата маёрам Д.Ш. Фейгиным быў прадстаўлены да ордэна Чырвонай Зоркі. Праходзіў лячэнне ў эвакашпіталі нумар 3155 Кіраўскай вобласці. Дэмабілізаваны ў 1945 годзе. Узнагароджаны Ордэнам Чырвонай Зоркі, ордэнам Айчыннай вайны I ступені, медалём "За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.», юбілейнымі медалямі «25, 30, 40, 50 гадоў перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне», «50, 60, 70 гадоў Узброеных Сіл СССР», медалём           "Ветэран Працы" і медалём Г. Жукава. 

Прудников 

Сергей Филиппович

(1920 - .....)

Родился 10 ноября 1920 г. в д. Маслино, Дубровенского района, Витебской области. В 1939 г. окончил Горецкий землеустоительный техникум и курсы по подготовке преподавателей математики в г. Могилёве. В сентябре 1939 г. начал работу учителем математики в Паршинской  семилетней школе Горецкого района. 29 октября 1940 г. был призван на службу в ряды Красной Армии. С 23 июня 1941 года по 9 мая 1945 года воевал в составе 331 артиллерийского полка резерва главного командования – командиром топографического отделения. 18 февраля 1945 года при освобождении Латвии был ранен, лечился в госпитале в г.Резекне. Демобилизовался  19 ноября 1945 года. После демобилизации его направили работать директором Лаукмальской русской семилетней школы Резекненского уезда Латвийской ССР. В 1948 году был переведен на работу в Молодечненский район. Год работал в Лебедевской средней школе, а в августе 1949 г. был переведен завучем в Полочанскую среднюю школу, в которой проработал до выхода на пенсию.

Черныш Дмитрий Павлович

(1922 - 1975)

Родился 7 ноября 1922 г. в местечке Смольяны, Витебской области, Оршанского района. До войны закончил школу и был призван в армию.     Начало войны встретил на погранзаставе на реке Прут в Бессарабии (Молдавия). Согласно приказа, застава должна была держать оборону сутки, но пограничники продержались значительно больше. В живых от всей пограничной заставы осталось 6 человек. Связи c командованием не было. Начали отступать. Как старший по званию (предположительно сержант), Черныш Д.П. принял командование группой. Выходили из окружения полтора месяца. Группа за это время увеличилась до 1,5 тысячи человек. После выхода из окружения был направлен на краткосрочную учебу молодых командиров. После окончания училища, служил в особом полку западных пограничников. Полк бросали на сложные участки на разных фронтах. Участвовал в боях за Москву, участник Курской битвы, Яссо-Кишиневской операции. Трижды был ранен, последнее ранение под Кенингсбергом было тяжелым. Известие об окончании войны встретил в госпитале.  Войну закончил в звании майора. После окончания войны был откомандирован в Советскую Армию. Награжден 4 боевыми орденами (Орден Красной Звезды), и 8 медалями. После войны служил в Гродно, Витебске, Гомеле. В 1953 году демобилизовался из армии. После демобилизации принимает предложение приехать работать в Полочанскую СШ  учителем военного дела и физкультуры, где работал до декабря 1975 года.

Леган

Іван Ігнацьевіч

(1934 - 

Партызан.